4, 5, 6, 7 & 8 december: zeedagen 

4 december:

Vandaag was er een kleine wedstrijd.. de teen van Sylvia vs. de ijzeren poot van een ligbed. Ligbed heeft gewonnen. We kunnen wel stellen, dat Sylvia deze reis de brokkenpiloot is.

Dansles overgeslagen ivm het teentje van Sylvia (ja dat doet echt pijn!!)

de kapitein meld om 17.15u dat hij een belangrijke mededeling heeft over een koerswijziging. We worden dan natuurlijk al onrustig... gaat er iets uitvallen?

Het ging er gelukkig om, dat we een stopplaats bij krijgen. nl. Pitcairn op 6 december. Dus we kunnen zeggen, dat Koos voor zijn verjaardag een heel eiland krijgt. 

5 december: 

We hebben de Ducie island passage. Een klein, maar zeer mooi atol. 

6 december: 

Er is er één jarig,  hoera, hoera. In de cabine ligt een klein kadootje van Aida. Ook Sylvia had een kadootje helemaal uit Nederland meegenomen. Stiekem verstopt in de koffer.

We stoppen bij Pitcairn om daar rustig om het eiland te varen. Hier zijn destijds de muiters van het bekende schip 'the Bounty' terecht gekomen. Er leven maar 47 mensen, die grotendeels nog afstammen van de muiters.

We blijven van 9.00u tot 15.00u en een deel van de bewoners komt aan boord voor een marktje, waar ze lokale spulletjes aan bieden. We hebben nog een aflevering van Floortje Dessing gekeken waarbij ze een bezoek bracht aan Pitcairn. 

Samen met Dieter en Krista, die we bij de danslessen hebben leren kennen, van een 6 gangen menu genoten bij het restaurant Rossini aan boord.

Dansles: discofox. Koos krijgt als verjaardagskado van danslerares Louisa nog een liedje van Queen. 

Al met al een hele leuke verjaardag aan boord gehad. 

7 december:

Vandaag hebben we de Tuamotu passage. Dit is een atol groep, waar je elk moment verwacht Jack Sparrow tegen te komen. 

8 december: 

Nog een lekkere zeedag. De temperatuur begint al aardig op te lopen en in de middag de airco opzoeken in de bar. 

9 en 10 december: papeete op Tahiti 

's morgens moesten we onszelf eerst even knijpen... we zijn echt in Tahiti!!!

Naast het cruiseschip ligt een hele groot jacht, genaamd 'Launchpad'. Die gaan we ff Googlen natuurlijk. En wat blijkt. Het is het € 278.000.000 kostende privé bootje (in Friesland gebouwd) van niemand minder dan Marc Zuckerberg (ja die van Facebook en zo). Er achter ligt ook zijn serviceboot de 'Wingman', ter waarde van € 30.000.000. Marc zelf hebben we niet gezien. 

9 december hebben we zelf een stadswandeling gemaakt door Pateete.

Via het Uranie kerkhof, de protestantse kerk van Paofi langs de oude bungalow van koningin Mãrau (laatste koningin van Tahiti) en de Cathédrale de Pateete Notre-Dame de L'Immaculée, die in 1875 voltooid was.

Ook hebben we een bezoek gebracht aan het 'Musée de la Perle Robert Wan'. Dit is een parel-juwelier, die ook een stuk heeft ingericht om iets over de kweek van zwarte parels uit te leggen en een aantal oude sierraden met parels ten toon heeft gesteld, waaronder kronen. 

Onderweg zagen we ook mooie bloemen en bomen met exotische vruchten, zoals bananen, mango's en nori.

De wandeling was in het Tahitiaanse klimaat (30+ graden) met 11km wel een beetje lang. We lagen voor pampus vroeg op bed. 

10 december hadden we een bus excursie met een Engelstalige gids. Er was ook iemand van het schip mee, die alles in het Duits vertaalde. Maar we konden achter de gids zitten, waardoor we de Engelse uitleg konden horen. 

Eerst zijn we naar het Musée de Tahiti et les Iles geweest. Hier hebben we uitleg gekregen over het ontstaan van de Polynesische eilanden en de migratie van de  bevolking vanuit Azië (Taiwan) eerst naar Australië en van daar verder naar alle eilanden in de driehoek New Zeeland,  Hawaï en Paaseiland.

De Polynesiërs gingen met relatief kleine roei/zeil-bootjes op zoek naar nieuwe eilanden alleen navigerend op de sterren in de grootheid van de stille oceaan. Als men dan een eiland tegen kwam, wat interessant was, werd er een steen van de marae van waar men vertrokken gelegd, om een nieuwe marae op te bouwen (verbondenheid). Daarna voer men terug om andere mensen, dieren en zo voorts te halen. Dat bleef men herhalen om uiteindelijk heel Polynesië te bevolken. Men bleef tussen de eilanden varen, dus ze waren geen geïsoleerde stammen/clans.

We zijn door een vallei gereden, waar tegen de wanden sinaasappelbomen staan. Bij de oogst worden de vruchten te voet naar beneden gebracht, want je kunt er niet met voertuigen rijden,  omdat het zo stijl is. 

Daarna naar de Vaipahi Garden waar we veel inheemse planten en bomen hebben gezien. Waaronder de zeer mooie 'rose de Porselein'. 

Op Tahiti is alleen de smalle kuststrook bewoonbaar en de huisjes staan tegen de oceaan aan. De 'rondweg', van ong. 115km, is de enige route om over het eiland te komen. 

Meestal zie je een klein huisje  in een grote tuin met vruchtenbomen, zoals mango, uru en nori.

Het kleine bij-eiland Tahiti-iti (vast geen goed Nederlands 😀) heeft geen rondweg. 

Hierna hebben we een bezoek gebracht aan de Marae Arahurahu. Dit was vroeger een plaats waar offers aan de oude goden werden gebracht en waar het forum werd gehouden door de clan/stam, die hier woonde. 

Om 20.30u kwam de kapitein weer in het theater voor een koerswijziging. Door slecht weer en hoge golven (tot 4,5m) kunnen we op 13 december niet tenderen op Rarotonga. We gaan daar ook niet naartoe. Als vervanging gaan we naar een ander cook-eiland (atol). Aitutaki. Als we de info en foto's van Google mogen geloven is het daar best heel mooi.

11 december: Uturoa op Raiatea 

Bij aanleg zien we meteen, dat het hier heel mooi groen is. Dat komt waarschijnlijk, omdat het hier vaak hard regent,  net als nu. Daardoor hebben we ook nog niet de idyllische azuurblauwe wateren en hagelwitte stranden gezien. Maar we blijven hoopvol. We hadden vooraf een snorkel excursie geboekt, maar die was al geannuleerd omdat  de wond nog niet 100% dicht is. We wilde kijken of we naar het strand konden lopen, zodat Koos nog onder water foto's kon maken. 

Het regent zo hard, dat we toch maar een bus-excursie hebben geboekt.

We zijn met schoolbussen via de enige rondweg over het eiland gereden deze weg is 80 km lang. Wij vonden het wel een leuke ervaring.

De Engelse gids kreeg niet de kans om alles te vertellen wat hij wilde, omdat de begeleidster van het schip hem continue onderbrak om het in het Duits te vertalen. De gids (en wij) vonden dat zeer irritant en volgens ons ook een deel van de Duitse gasten in de bus.

Op Raiatea wonen 16.000 inwoners. Het eiland is zo'n beetje het administratieve hart van Frans Polynesië. Veel ambtenaren, leraren etc. Uit de 'Franse gebieden' zijn hier naar toe gekomen, omdat ze hier haast een 3-dubbel loon verdienen, doordat men ver van huis werkt. Daardoor zijn de lokaal geboren collega's gaan klagen en kregen dat hogere loon ook. Nu behoren ambtenaren, politie, leraren etc. tot de best betaalde mensen op het eiland.

Alles moet per boot naar het eiland komen, wat het leven duur maakt. 

Eerst gestopt bij een botanische tuin, waar  weer mooie boemen, planten en bomen te zien waren. We werden  naar de bussen geroepen, door één van de gidsen (iedere bus had er één) die op een conq (zeeschelp) blies.

We rijden langs de rivier, waar de meeste landbouw plaats vind. Papaja, ananas, uru, etc. Kokosnoten worden niet gecultiveerd. Volgens de gids groeien die gewoon overal, haha. 

Men eet veel cornedbeef, die ze bakken. Ook word graag fafaru gegeten (tonijn in kokosnoot-melk of puré) 

Hierna zijn we door gereden naar Taputapuãtea. Dit uitgebreide gebied bestaat uit meerdere Marae die allemaal gewijd waren aan de verscheidene waarden van de oude bewoners, zoals, communicatie met de natuur elementen (lucht, bergen, water, aarde, etc.), navigatie tussen de Polynesische eilanden en kennis overdracht aan de volgende generaties.

Dit werd ons verteld door een gids die geheel met Polynesische tatoeages was bedekt.

Bij het verlaten van de bus kreeg Sylvia nog twee kussen op de wangen van de gids, omdat wij zo mee leefde in zijn frustratie over het onderbrekende vertalen. 

's avonds nog wat gedronken met Dieter en Krista. Zij was vandaag jarig, dus we hadden nog een kleinigheidje voor haar gekocht. In de bar was een alpenfest met een hoop skihut muziek, vrouwelijk personeel in dirndls en de mannen in lederhosen. Een beetje heel veel Duits voor ons, maar zelfs voor Krista 😉. 

Op naar Arutanga op Aitutakai, 932 km